Ewangelia (Mk 4, 35-41)
Jezus ucisza burzę
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Owego dnia, gdy zapadł wieczór, Jezus rzekł do swoich uczniów: «Przeprawmy się na drugą stronę». Zostawili więc tłum, a Jego zabrali, tak jak był w łodzi. Także inne łodzie płynęły z Nim.
A nagle zerwał się gwałtowny wicher. Fale biły w łódź, tak że łódź już się napełniała wodą. On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu. Zbudzili Go i powiedzieli do Niego: «Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?» On, powstawszy, zgromił wicher i rzekł do jeziora: «Milcz, ucisz się!» Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza.
Wtedy rzekł do nich: «Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże brak wam wiary!» Oni zlękli się bardzo i mówili między sobą: «Kim On jest właściwie, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?»
Rozważania
Spróbuję znaleźć się w opisanym przez Marka wydarzeniu (ww. 35-36). Zapada wieczór, a Jezus wciąż jest oblegany przez
tłumy. Zobaczę Jego zmęczenie. Prosi uczniów, aby przeprawić się na drugą stronę jeziora. Wsiądę razem z nimi do łodzi.
Jezus zasypia ze zmęczenia. Płynąc razem z apostołami, będę wpatrywał się w Jezusa, który śpi zmęczony (w. 38). Uświadomię sobie, że Jezus codziennie posługuje się mną w swoim dziele. Potrzebuje mnie. Uraduję się tą prawdą. Uwielbię Go za to, że mogę być Jego uczniem. Spróbuję przeżyć razem z uczniami dramat nocnej burzy (ww. 37-38). Gwałtowny wicher. Bezradność w wiosłowaniu. Woda zalewa łódź. Groźba zatonięcia. Zobaczę przerażenie w oczach uczniów. Usłyszę krzyk. Wczuję się w ogarniający ich lęk.
Zobaczę, jak zdenerwowani budzą Jezusa. Zastraszeni wołają do Niego z pretensją: „Nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?”
(w. 38). Czują się opuszczeni przez Jezusa. Zdenerwowani, tracą wiarę w moc i miłość Jezusa.Wrócę do mojej historii życia, do sytuacji, w których przeżyłem najcięższe doświadczenie. Przypomnę sobie lęk, który mnie opanował, bezradność i bezsilność. Opowiem o tym doświadczeniu Jezusowi.
Jak wyglądała wtedy moja modlitwa? Czy potrafi łem powierzyć się Jezusowi. Czy nie traciłem głowy i ulegałem wrażeniu,
że Jezus śpi i nie obchodzi Go mój los? Co mogę powiedzieć o moim zaufaniu do Jezusa? Wrócę do sceny z Ewangelii. Zobaczę Jezusa, jak spokojnie i z całą mocą ucisza w jednej chwili burzę. Wczuję się w głęboką ciszę, która nastała po Jego słowach (w. 39). Zatopię się w modlitwie serca: „Jezu, ucisz moje niepokoje i wróć mi
wewnętrzną ciszę”.
Krzysztof Wons SDS/Salwator
O. JAN TAULER OP
USTAWY DUCHOWE
DZIEŁO Z XIV WIEKU
O pokucie
Najkrótszą drogę do szczęścia wiecznego wskazuje nam Bóg i Pan nasz Jezus Chrystus, tak świętością swojego żywota jak naukami i przepisami podanymi w Ewangelii świętej. W tej to Ewangelii tak brzmią najpierwsze słowa początkujące najświętsze Zbawiciela kazanie. "Pokutę czyńcie, albowiem przybliżyło się królestwo niebieskie" (Mt. IV, 17). Cóż w istocie, potrzebniejszego dla pragnących zbawienia, nad wczesną, szczerą i nieustającą po wszystkie dni życia naszego pokutę? Wszakże pokuty czynić nie potrafisz, jeśli wprzódy nie poznasz dokładnie całej ohydy grzechu. Zastanów się więc w głębi duszy nad okropnością obrazy, którą przez grzech wyrządzasz Bogu
Wszechmocnemu i nad ciężkością odpowiedzialności, którą przez tenże grzech ściągasz na samego siebie. Gdybyś był wiedział coś czynił, nie ma takiej rzeczy ani w niebie ani na ziemi, która by cię mogła zniewolić do popełnienia choćby najmniejszej winy; owszem wolałbyś umierać codziennie nowym śmierci rodzajem, byleś tylko twej duszy grzechem nie pokalał.
Cóż jest grzech? Jest to odepchnięcie Stwórcy Boga a oddanie siebie
samego w niewolę rzeczy stworzonych: jest to splamienie i spodlenie duszy, jest to śmierć ducha, tryumf szatana, wyzucie się z łaski, z cnót wszelkich i wiecznej
szczęśliwości.
Ksiądz wikariusz Janusz Diament
Krzyż Jezusa WIĘCEJ.....
Kremówki to nie wszystko
Twarze współczesnego człowieka
Ks. Janusz Diament
W niedzielę 14 października obchodziliśmy w kościele p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Jeleniej Górze Dzień Papieski. Dla wielu z nas przywołujący w pamięci „naszego” papieża, wielkiego Polaka Jana Pawła II i prozaiczne ulubione przez niego „kremówki”. Jeżeli tych ostatnich zabrakło dla uczestników ostatnich Mszy św. (księża obiecali upiec więcej w przyszłym roku), to pokolenie JPII mogło tego dnia przeżywać Jego bogactwo duchowe do ostatnich wieczornych godzin.....
CZYTAJ WIECEJ ...
Inscenizacja poetycko - muzyczna "Zaduma nad przemijaniem"
Drodzy Parafianie po zakończeniu Dnia Papieskiego mogliśmy przeżyć kolejny wieczór pełen poezji i refleksji. Tym razem wprowadził nas w nastrój przemijania życia. Uroczystość Wszystkich Świętych od pokoleń jest w naszej kulturze związana z tym tematem. Siedmioro młodych ludzi podzieliło się z nami swoim czasem. Ofiarowali nam chwile zadumy korzystając z poetyckich tekstów przy nastrojowych dźwiękach naszego FIDES.....
CZYTAJ WIECEJ ...
Twarze współczesnego człowieka
Ks. Janusz Diament
Jak wygląda Twoje oblicze w świetle Chrystusa? Takie pytanie mógłby zadać każdemu z nas Jan Paweł II, gdyby
ponownie po czterdziestu latach od pierwszej pielgrzymki do ojczyzny znów wybrał się w podróż apostolską do
Polski. Jaka obecnie byłaby na nie odpowiedź człowieka?
Czy nie byłoby w nas strachu gdyby Chrystus prześwietlił nasze serca? Ile w nas pozostało jeszcze z nauczania pa-
pieża Polaka, jak wygląda „Odnowione oblicze tej ziemi?”.
CZYTAJ WIECEJ ...
