Ewangelia (Łk 12, 13-21)
Gromadzić skarby przed Bogiem
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Ktoś z tłumu rzekł do Jezusa: «Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił ze mną spadkiem».
Lecz On mu odpowiedział: «Człowieku, któż Mnie ustanowił nad wami sędzią albo rozjemcą?»
Powiedział też do nich: «Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś ma wszystkiego w nadmiarze, to życie jego nie zależy od jego mienia».
I opowiedział im przypowieść: «Pewnemu zamożnemu człowiekowi dobrze obrodziło pole. I rozważał w sobie: „Co tu począć? Nie mam gdzie pomieścić moich zbiorów”. I rzekł: „Tak zrobię: zburzę moje spichlerze, a pobuduję większe i tam zgromadzę całe moje zboże i dobra. I powiem sobie: Masz wielkie dobra, na długie lata złożone; odpoczywaj, jedz, pij i używaj!” Lecz Bóg rzekł do niego: „Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, co przygotowałeś?”
Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty u Boga».
ROZWAŻANIA
„Pomyślę o największych skarbach mojego życia (osoby, rzeczy...). Będę wymieniał je przed Jezusem, zwracając uwagę na poruszenia serca. Które z nich zajmują w moim sercu najwięcej miejsca? Na którym miejscu pojawił się Jezus?
Jezus przestrzega mnie, abym nie uzależniał się od żadnej z moich ziemskich wartości. Brak wolności wobec nich objawia się m.in. w postawie chciwości (w. 15). Czy potrafiłbym oddać wszystkie swoje „skarby” Jezusowi, tak aby rozporządzał nimi według własnej woli? Spróbuję jeszcze raz je wymienić, pytając szczerze, które z nich oddałbym Mu z pełną wolnością, które z dużym trudem, a których nie potrafiłbym oddać?
Będę słuchał uważnie przypowieści Jezusa o człowieku, który szybko się wzbogacił i nagle stanął w obliczu śmierci (ww. 16- -20). Czy znam podobne zdarzenia z mojego życia (w rodzinie, wśród znajomych)? Jezus chce, abym przez tę przypowieść spojrzał na moje życie. Pokazuje ona przemijalność dóbr doczesnych, a więc ich wartość względną: dzisiaj są, jutro ich nie ma. Czy w używaniu na co dzień potrafi ę zachować wolność dóbr?
Popatrzę na swoje życie, na wysiłki, które służą gromadzeniu własnych skarbów. Dla kogo lub na co poświęcam najwięcej czasu i trudu (Bóg, rodzina, inne osoby, praca, kariera, opinia, rozrywka, pieniądze...)?
W czym czuję się najbardziej bogaty przed Bogiem, a w czym pusty? Spróbuję w ufnej modlitwie zawierzenia oddać moje serce Bogu. Będę prosił, aby uwolnił je od wszystkiego, co mnie zniewala: „Jezu, wróć mi serce wolne”.
Krzysztof Wons SDS/Salwator
W poszukiwaniu sensu
Wnętrze
Życie polega na utrzymywaniu równowagi między środowiskiem (zewnętrzem) a „wnętrzem” organizmu. U roślin i niższych zwierząt „wnętrze” sprowadza się do układu procesów biochemicznych, niemal automatycznie reagujących na zmiany w otoczeniu. U wyższych zwierząt siatka reakcji na bodźce ze środowiska jest wysoce złożona.
U człowieka wnętrze staje się „nowym światem”. Nie tylko doznaje on zewnętrzny świat przez zmysły i drogą rozumowej refleksji, lecz także przetwarza świat zewnętrzny na swoją własną substancję.
Przedmioty i ludzie, których znamy i z którymi się stykamy, to nie są przedmioty i ludzie należący do zewnętrznego świata, lecz nasze obrazy przedmiotów i ludzi. Świat naszego wnętrza to także świat naszych wyobrażeń, myśli, zdobytej wiedzy, przeczytanych lektur, przeżyć artystycznych... Im bogatszy jest ten świat, tym człowiek jest pełniej człowiekiem.
Pielęgnowanie w sobie wewnętrznego świata nazywamy życiem wewnętrznym. Świat wewnętrzny ma pewne stopnie.
Są w nim obszary mniej lub bardziej osobiste, mniej lub bardziej intymne. Jeden z najbardziej intymnych obejmuje sprawy ostatecznego losu człowieka: sensu życia i śmierci, życia po śmierci, Boga i religii. Pielęgnowanie w sobie tego obszaru nazywa się życiem wewnętrznym w sensie religijnym.
Życie wewnętrzne (w sensie religijnym) rozgrywa się w każdym człowieku. U niektórych w pełni świadomie, w rozkwicie, u innych ledwo się tli - ale zawsze jest. Nie da się go całkiem zniszczyć.
Prawdziwe życie wewnętrzne to nie tylko świat naszych myśl i i subiektywnych doznań. To przede wszystkim osobisty kontakt z rzeczywistością, której na imię Bóg.
Osobisty kontakt z Bogiem,
być może nienazwanym,
nierozumianym,
ale obecnym.
Obecnym w najgłębszych
zakamarkach mojego wnętrza.
Tak głębokich
że mieszka tam
już tylko
prawda i szczerość.
Bo prawda i szczerość są w każdym człowieku, tylko u niektórych tak głęboko, że sami tam już nie umieją trafić.
Módlmy się o łaskę odnajdowania samych siebie
Ks. Michał Heller
