Ewangelia (J 7, 37-39)
Strumienie wody żywej
Słowa Ewangelii według Świętego Jana
W ostatnim, najbardziej uroczystym dniu Święta Namiotów Jezus wstał i zawołał donośnym głosem:
«Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie – niech przyjdzie do Mnie i pije! Jak rzekło Pismo: Rzeki wody żywej popłyną z jego wnętrza».
A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Niego; Duch bowiem jeszcze nie był dany, ponieważ Jezus nie został jeszcze uwielbiony.
ROZWAŻANIA
Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię.
Opiewając wspaniałość i piękno stworzenia, starotestamentowy psalmista błogosławi Boga, którego Duch napełnia wszystko i odnawia oblicze ziemi. Dar życia oraz istnienie i trwanie świata są dziełem Boga, w którym objawia On coś ze swojej natury. Każde życie jest owocem i znakiem Ducha Bożego. Aczkolwiek Stary Testament nie ma jeszcze takiego rozeznania o Bogu, jakie przyszło wraz z Nowym Testamentem, wysławia Go i przeczuwa bogactwo Jego wewnętrznego życia objawione w tajemnicy Trójcy Świętej.
Duch Święty, jako dar zmartwychwstałego Pana, pochodzi od Ojca i Syna. W Wieczerniku dopełniają się zapowiedzi z okresu ziemskiego życia Jezusa: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. Wylanie daru Ducha skutkuje władzą odpuszczania grzechów, w czym najpełniej wyraża się Boże Miłosierdzie. Jego rezultatem jest pokój, rozumiany jako pełna wewnętrzna harmonia człowieka, która łączy go z Bogiem i z innymi ludźmi. To pozwala pokonywać wszelkie obawy i lęki, uzdalnia do mężnego wyznawania Boga. Apostołowie przezwyciężyli dotychczasową apatię i strach nie własnymi siłami, lecz dzięki mocy Ducha Świętego.
Pogłębienie i potwierdzenie nowej tożsamości wyznawców Chrystusa nastąpiło w dniu Pięćdziesiątnicy, upamiętniającym dar Prawa przyjętego przez Mojżesza na Synaju. Jerozolimski Wieczernik na górze Syjon staje się nowym Synajem, na którym Bóg objawia swą wolę i tworzy „nowy Izrael”. Jak przymierze na Synaju dało początek ludowi Izraela, tak zesłanie Ducha Świętego sprawiło, że na fundamencie Krzyża i Zmartwychwstania rodzi się Kościół. Dar języków wskazuje, że Jego posłannictwo nie ogranicza się już do jednego narodu, lecz obejmuje całą ludzkość. Odtąd wszyscy ludzie mogą słyszeć w swoich językach Ewangelię o wielkich dziełach Bożych, których apogeum stanowi Jezus Chrystus. W tym samym dniu ukazuje się też prawdziwy sens wybrania Izraela, ukierunkowanego ku duchowemu dobru całej ludzkości. Podzielona ludzkość została zjednoczona i obdarowana Duchem Świętym, dzięki któremu – analogicznie jak stworzony świat – Kościół się nieustannie odradza. Udzielając życia wyznawcom Chrystusa, Duch Święty uzdalnia ich do dawania świadectwa o Bożej dobroci.
Kościół stanowi wspólnotę wiernych, którzy bardzo się od siebie nawzajem różnią. Pochodząc z różnych ras, kultur i języków, mają różne aspiracje i cele, są więc bardzo podatni na rozmaite podziały. Mają one zresztą często miejsce, co potwierdza ludzkie oblicze Kościoła. Ale mimo to Kościół stanowi jedność, bo ożywia go ten sam Duch, który objawia się i udziela dla wspólnego dobra. Ostrzegając Koryntian przed zgubnymi podziałami, św. Paweł podkreśla, że wiara chrześcijańska jest owocem Ducha, z którego wynika zobowiązanie do wiernego świadectwa dawanego Bogu. Ochrzczeni w jednym Duchu mamy stanowić jedno Ciało. Wzgląd na Kościół jako Mistyczne Ciało Chrystusa zobowiązuje, by żyć tak, jak żył Jezus.
Ksiądz profesor Waldemar Chrostowski
O. JAN TAULER OP
USTAWY DUCHOWE
DZIEŁO Z XIV WIEKU
O pokucie
Najkrótszą drogę do szczęścia wiecznego wskazuje nam Bóg i Pan nasz Jezus Chrystus, tak świętością swojego żywota jak naukami i przepisami podanymi w Ewangelii świętej. W tej to Ewangelii tak brzmią najpierwsze słowa początkujące najświętsze Zbawiciela kazanie. "Pokutę czyńcie, albowiem przybliżyło się królestwo niebieskie" (Mt. IV, 17). Cóż w istocie, potrzebniejszego dla pragnących zbawienia, nad wczesną, szczerą i nieustającą po wszystkie dni życia naszego pokutę? Wszakże pokuty czynić nie potrafisz, jeśli wprzódy nie poznasz dokładnie całej ohydy grzechu. Zastanów się więc w głębi duszy nad okropnością obrazy, którą przez grzech wyrządzasz Bogu
Wszechmocnemu i nad ciężkością odpowiedzialności, którą przez tenże grzech ściągasz na samego siebie. Gdybyś był wiedział coś czynił, nie ma takiej rzeczy ani w niebie ani na ziemi, która by cię mogła zniewolić do popełnienia choćby najmniejszej winy; owszem wolałbyś umierać codziennie nowym śmierci rodzajem, byleś tylko twej duszy grzechem nie pokalał.
Cóż jest grzech? Jest to odepchnięcie Stwórcy Boga a oddanie siebie
samego w niewolę rzeczy stworzonych: jest to splamienie i spodlenie duszy, jest to śmierć ducha, tryumf szatana, wyzucie się z łaski, z cnót wszelkich i wiecznej
szczęśliwości.
Ksiądz wikariusz Janusz Diament
Krzyż Jezusa WIĘCEJ.....
Kremówki to nie wszystko
Twarze współczesnego człowieka
Ks. Janusz Diament
W niedzielę 14 października obchodziliśmy w kościele p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Jeleniej Górze Dzień Papieski. Dla wielu z nas przywołujący w pamięci „naszego” papieża, wielkiego Polaka Jana Pawła II i prozaiczne ulubione przez niego „kremówki”. Jeżeli tych ostatnich zabrakło dla uczestników ostatnich Mszy św. (księża obiecali upiec więcej w przyszłym roku), to pokolenie JPII mogło tego dnia przeżywać Jego bogactwo duchowe do ostatnich wieczornych godzin.....
CZYTAJ WIECEJ ...
Inscenizacja poetycko - muzyczna "Zaduma nad przemijaniem"
Drodzy Parafianie po zakończeniu Dnia Papieskiego mogliśmy przeżyć kolejny wieczór pełen poezji i refleksji. Tym razem wprowadził nas w nastrój przemijania życia. Uroczystość Wszystkich Świętych od pokoleń jest w naszej kulturze związana z tym tematem. Siedmioro młodych ludzi podzieliło się z nami swoim czasem. Ofiarowali nam chwile zadumy korzystając z poetyckich tekstów przy nastrojowych dźwiękach naszego FIDES.....
CZYTAJ WIECEJ ...
Twarze współczesnego człowieka
Ks. Janusz Diament
Jak wygląda Twoje oblicze w świetle Chrystusa? Takie pytanie mógłby zadać każdemu z nas Jan Paweł II, gdyby
ponownie po czterdziestu latach od pierwszej pielgrzymki do ojczyzny znów wybrał się w podróż apostolską do
Polski. Jaka obecnie byłaby na nie odpowiedź człowieka?
Czy nie byłoby w nas strachu gdyby Chrystus prześwietlił nasze serca? Ile w nas pozostało jeszcze z nauczania pa-
pieża Polaka, jak wygląda „Odnowione oblicze tej ziemi?”.
CZYTAJ WIECEJ ...
