Ewangelia (Łk 21, 5-19)
Jezus zapowiada prześladowania swoich wyznawców
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Gdy niektórzy mówili o świątyni, że jest przyozdobiona pięknymi kamieniami i darami, Jezus powiedział: «Przyjdzie czas, kiedy z tego, na co patrzycie, nie zostanie kamień na kamieniu, który by nie był zwalony».
Zapytali Go: «Nauczycielu, kiedy to nastąpi? I jaki będzie znak, gdy to się dziać zacznie?»
Jezus odpowiedział: «Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: „To ja jestem” oraz: „Nadszedł czas”. Nie podążajcie za nimi! I nie trwóżcie się, gdy posłyszycie o wojnach i przewrotach. To najpierw „musi się stać”, ale nie zaraz nastąpi koniec».
Wtedy mówił do nich: «„Powstanie naród przeciw narodowi” i królestwo przeciw królestwu. Wystąpią silne trzęsienia ziemi, a miejscami głód i zaraza; ukażą się straszne zjawiska i wielkie znaki na niebie.
Lecz przed tym wszystkim podniosą na was ręce i będą was prześladować. Wydadzą was do synagog i do więzień oraz z powodu mojego imienia wlec was będą przed królów i namiestników. Będzie to dla was sposobność do składania świadectwa. Postanówcie sobie w sercu nie obmyślać naprzód swej obrony. Ja bowiem dam wam wymowę i mądrość, której żaden z waszych prześladowców nie będzie mógł się oprzeć ani sprzeciwić.
A wydawać was będą nawet rodzice i bracia, krewni i przyjaciele i niektórych z was o śmierć przyprawią. I z powodu mojego imienia będziecie w nienawiści u wszystkich. Ale włos z głowy wam nie spadnie. Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie».
ROZWAŻANIA
Jezus przestrzega „wierzących w Boga” przed postawą triumfalizmu, szukaniem zewnętrznej chwały i potwierdzeniami swojej wartości w ludzkich zabezpieczeniach i sukcesach (w. 5). Nie zewnętrzne oznaki wiary są miarą jej wielkości, ale przylgnięcie z miłością do Jezusa, zwłaszcza wtedy gdy zabraknie sukcesów (w. 6).
Zwrócę uwagę na moje przeżywanie wiary. Wymienię wszystkie ćwiczenia duchowe, które spełniam na co dzień. Czy mogę powiedzieć, że zbliżają mnie do Jezusa i umacniają moją więź z Nim samym? Czy nie ma w nich rutyny i przyzwyczajenia, które osłabiają moje przywiązanie do Jezusa?
Jezus przypomina mi, że droga chrześcijańskiego powołania prowadzi przez krzyż niezrozumienia, oskarżeń, odtrącenia, nawet przez najbliższych (ww. 12-17). Będzie to okazja do składania świadectwa wiary. Przywołam na pamięć sytuacje, w których z powodu mojej wiary w Jezusa byłem wyśmiewany lub niezrozumiany. Jak wtedy się zachowywałem?
Jezus, zapowiadając próby i doświadczenia na drodze wiary, zapewnia mnie jednocześnie o swojej bliskości i czułej opiece. On pierwszy jest moim niezawodnym obrońcą. Pragnie, abym Mu bezgranicznie zaufał (ww. 15.18). Wytrwałość w wiernym przylgnięciu do Jezusa ocali moje życie (w. 19).
Będę prosił usilnie Jezusa, aby ustrzegł mnie od zwątpienia i zdrady. Polecę Jego miłosiernej opiece wszystkie chwile mego życia, w których zostanę poddany próbie wierności Jezusowi. Dokonam aktu całkowitego zawierzenia siebie, mojej rodziny i wspólnoty Najświętszemu Sercu Jezusa.
Krzysztof Wons SDS/Salwator
O. JAN TAULER OP
USTAWY DUCHOWE
DZIEŁO Z XIV WIEKU
O pokucie
Najkrótszą drogę do szczęścia wiecznego wskazuje nam Bóg i Pan nasz Jezus Chrystus, tak świętością swojego żywota jak naukami i przepisami podanymi w Ewangelii świętej. W tej to Ewangelii tak brzmią najpierwsze słowa początkujące najświętsze Zbawiciela kazanie. "Pokutę czyńcie, albowiem przybliżyło się królestwo niebieskie" (Mt. IV, 17). Cóż w istocie, potrzebniejszego dla pragnących zbawienia, nad wczesną, szczerą i nieustającą po wszystkie dni życia naszego pokutę? Wszakże pokuty czynić nie potrafisz, jeśli wprzódy nie poznasz dokładnie całej ohydy grzechu. Zastanów się więc w głębi duszy nad okropnością obrazy, którą przez grzech wyrządzasz Bogu
Wszechmocnemu i nad ciężkością odpowiedzialności, którą przez tenże grzech ściągasz na samego siebie. Gdybyś był wiedział coś czynił, nie ma takiej rzeczy ani w niebie ani na ziemi, która by cię mogła zniewolić do popełnienia choćby najmniejszej winy; owszem wolałbyś umierać codziennie nowym śmierci rodzajem, byleś tylko twej duszy grzechem nie pokalał.
Cóż jest grzech? Jest to odepchnięcie Stwórcy Boga a oddanie siebie
samego w niewolę rzeczy stworzonych: jest to splamienie i spodlenie duszy, jest to śmierć ducha, tryumf szatana, wyzucie się z łaski, z cnót wszelkich i wiecznej
szczęśliwości.
