Ewangelia (Mk 1, 14-20)
Jezus wzywa ludzi do nawrócenia i powołuje pierwszych apostołów
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!»
Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich Jezus: «Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi». A natychmiast, porzuciwszy sieci, poszli za Nim.
Idąc nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni, zostawiwszy ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi, poszli za Nim.
Rozważania.
„Zauważę, że przepowiadaniu Dobrej Nowiny od samego początku towarzyszy cierpienie i prześladowanie (w. 14). Czy chcę jak Jan iść drogą Jezusa? Wyznam Jezusowi moje oddanie, ale także moje lęki i opory.
„Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże” (w. 15). Pomyślę, że Jezus kieruje te słowa wprost do mnie. Mój najważniejszy czas już się wypełnił. Jezus przyszedł dla mnie. Dla mnie cierpiał, umierał na krzyżu i zmartwychwstał. Ze swej strony uczynił wszystko, co mógł.
Królestwo łaski jest tak blisko mnie jak tylko jest to możliwe. Ode mnie zależy moje wieczne szczęście. Czas mojego życia jest czymś bardzo względnym wobec czasu wiecznego królestwa.
Poproszę Jezusa, aby Jego słowa „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” przeniknęły mnie i głęboko przejęły (w. 15). Jakie odczucia wywołuje we mnie wezwanie do nawrócenia? Jaki powinien być mój pierwszy krok w stronę nawrócenia?
Będę wpatrywał się w Piotra, Andrzeja, Jakuba i Jana. Wyobrażę sobie, jak zarzucają sieci, jak przy łodzi zajęci są pracą, która była całym ich życiem, zawsze blisko ojca. Spotkanie z Jezusem tak głęboko ich porusza, że zostawiają wszystko i idą za Nim (ww. 16-20).
Wrócę pamięcią do osobistych spotkań z Jezusem, które przemieniły moje życie. Zapytam siebie, jaki jest obecnie poziom mojej „pierwotnej miłości” do Jezusa. Czy się pogłębia? Czy nie osłabł? Czy nie wracam do moich „sieci”, które kiedyś dla Niego zostawiłem?
Będę szczerze rozmawiał z Jezusem o mojej wierności i niewierności. Zaproszę Go na nowo w moje życie. Będę prosił, aby rozbudził we mnie silne pragnienie nawrócenia i zerwania z nieuporządkowanymi przywiązaniami. Będę częściej wyznawał: „Chcę być wolny dla Ciebie!”.
Krzysztof Wons SDS/Salwator
O. JAN TAULER OP
USTAWY DUCHOWE
DZIEŁO Z XIV WIEKU
O pokucie
Najkrótszą drogę do szczęścia wiecznego wskazuje nam Bóg i Pan nasz Jezus Chrystus, tak świętością swojego żywota jak naukami i przepisami podanymi w Ewangelii świętej. W tej to Ewangelii tak brzmią najpierwsze słowa początkujące najświętsze Zbawiciela kazanie. "Pokutę czyńcie, albowiem przybliżyło się królestwo niebieskie" (Mt. IV, 17). Cóż w istocie, potrzebniejszego dla pragnących zbawienia, nad wczesną, szczerą i nieustającą po wszystkie dni życia naszego pokutę? Wszakże pokuty czynić nie potrafisz, jeśli wprzódy nie poznasz dokładnie całej ohydy grzechu. Zastanów się więc w głębi duszy nad okropnością obrazy, którą przez grzech wyrządzasz Bogu
Wszechmocnemu i nad ciężkością odpowiedzialności, którą przez tenże grzech ściągasz na samego siebie. Gdybyś był wiedział coś czynił, nie ma takiej rzeczy ani w niebie ani na ziemi, która by cię mogła zniewolić do popełnienia choćby najmniejszej winy; owszem wolałbyś umierać codziennie nowym śmierci rodzajem, byleś tylko twej duszy grzechem nie pokalał.
Cóż jest grzech? Jest to odepchnięcie Stwórcy Boga a oddanie siebie
samego w niewolę rzeczy stworzonych: jest to splamienie i spodlenie duszy, jest to śmierć ducha, tryumf szatana, wyzucie się z łaski, z cnót wszelkich i wiecznej
szczęśliwości.
Ksiądz wikariusz Janusz Diament
Krzyż Jezusa WIĘCEJ.....
Kremówki to nie wszystko
Twarze współczesnego człowieka
Ks. Janusz Diament
W niedzielę 14 października obchodziliśmy w kościele p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Jeleniej Górze Dzień Papieski. Dla wielu z nas przywołujący w pamięci „naszego” papieża, wielkiego Polaka Jana Pawła II i prozaiczne ulubione przez niego „kremówki”. Jeżeli tych ostatnich zabrakło dla uczestników ostatnich Mszy św. (księża obiecali upiec więcej w przyszłym roku), to pokolenie JPII mogło tego dnia przeżywać Jego bogactwo duchowe do ostatnich wieczornych godzin.....
CZYTAJ WIECEJ ...
Inscenizacja poetycko - muzyczna "Zaduma nad przemijaniem"
Drodzy Parafianie po zakończeniu Dnia Papieskiego mogliśmy przeżyć kolejny wieczór pełen poezji i refleksji. Tym razem wprowadził nas w nastrój przemijania życia. Uroczystość Wszystkich Świętych od pokoleń jest w naszej kulturze związana z tym tematem. Siedmioro młodych ludzi podzieliło się z nami swoim czasem. Ofiarowali nam chwile zadumy korzystając z poetyckich tekstów przy nastrojowych dźwiękach naszego FIDES.....
CZYTAJ WIECEJ ...
Twarze współczesnego człowieka
Ks. Janusz Diament
Jak wygląda Twoje oblicze w świetle Chrystusa? Takie pytanie mógłby zadać każdemu z nas Jan Paweł II, gdyby
ponownie po czterdziestu latach od pierwszej pielgrzymki do ojczyzny znów wybrał się w podróż apostolską do
Polski. Jaka obecnie byłaby na nie odpowiedź człowieka?
Czy nie byłoby w nas strachu gdyby Chrystus prześwietlił nasze serca? Ile w nas pozostało jeszcze z nauczania pa-
pieża Polaka, jak wygląda „Odnowione oblicze tej ziemi?”.
CZYTAJ WIECEJ ...
